Κωνσταντίνος Πάτσης
Paradise Lost – Lost Paradise
Επιμέλεια: Νίκος Βατόπουλος, Λιάνα Ζωζά
9
Νοεμβρίου – 8 Δεκεμβρίου 2018
(For English text, please scroll
down)
Η Γκαλερί
Cube, για τον μήνα Νοέμβριο, φιλοξενεί
την καινούρια δουλειά του εικαστικού Κωνσταντίνου Πάτση, στην ατομική
του έκθεση, με τίτλο “Paradise Lost
– Lost Paradise”.
Ο Νίκος
Βατόπουλος, δημοσιόγραφος, συγγραφέας και συνεπιμελητής της
έκθεσης, γράφει για τον Χαμένο Παράδεισο
του Κωνσταντίνου Πάτση, κάτω από τον τίτλο
“Μια συνθήκη ελευθερίας”:
Ανάμεσα στις σκιές μιας μνήμης
που άλλοτε λανθάνει και άλλοτε διεκδικεί, ο Κωνσταντίνος
Πάτσης προχωράει με μία ιδιότυπη αυτοβιογραφική διάθεση στη
χαρτογράφηση μιας συνθήκης. Η συνθήκη αυτή μοιάζει να υπαγορεύεται από τη
μνήμη, αλλά περισσότερο ωθείται από την κίνηση προς τα εμπρός.
Για τον
Κωνσταντίνο Πάτση, το παλίμψηστο της ως τώρα διαδρομής του
περιέχει όλο εκείνο το θραυσματικό φορτίο μιας μακράς ενηλικίωσης. Τα έργα
του, στην έκθεση “Χαμένος Παράδεισος”, που
παρουσιάζονται τώρα στην Πάτρα, στην κυψέλη σύγχρονης τέχνης
“Cube Gallery” της Λιάνας Ζωζά,
δείχνουν δύναμη και τρυφερότητα, απόσταγμα προσωπικής ενδοσκόπησης.
Απλώνοντας ένα αχανές τοπίο
με στίγματα αυτοβιογραφικών αναφορών, οργώνοντας λειμώνες αναπόλησης και
ξέφωτα στοχασμού, ο Κωνσταντίνος Πάτσης
παρουσιάζεται ως ένας δημιουργός με συμπαγή διάθεση συμφιλίωσης. Ερχεται να
προσφέρει τόπους και τρόπους συγκατοίκησης σε όλα εκείνα τα ετερόκλητα
χαρακτηριστικά που οριοθετούν μία διαδρομή εγγενών αντιφάσεων. Οπως
συμβαίνει σε κάθε απόπειρα ενδοσκόπησης, ο Κωνσταντίνος
Πάτσης προσεγγίζει το σημείο εκείνο της προσωπικής
αναδρομής με ανάμεικτα αισθήματα μελαγχολίας και ενατένισης.
Στα έργα του
Κωνσταντίνου Πάτση, ελλοχεύει μία πένθιμη αύρα ακόμη
και όταν το βλέμμα παγιδεύεται σε εκρήξεις φωτός. Οι κάθετες ραβδώσεις που
ορίζουν τον ατελεύτητο ορίζοντα κάθε έργου, γραμμές που εκκινούν από το
μηδέν και κατευθύνοντα στο άπειρο, περικλείουν ως κόκκους ή πληγές, τις
πολλές θνητές υπάρξεις που τρεμοσβήνουν. Είναι σαν μια διαρκής υπενθύμιση
μιας αέναης παλινδρόμησης.
Οι αναφορές στην
ψευδαισθητική γεωμετρία της op art και στα ζωηρά, πυκνά, μονοχρωματικά
μοτίβα, στο όριο ενός οπτικού παραληρήματος, συνυπάρχουν με καταγωγές από
λίμνες συναισθηματικής ανακωχής. Αυτές οι «στάσεις» προσκαλούν τις μακρές
λεωφόρους της παιδικής και εφηβικής ονειροπόλησης, μαζί με όλα τα σήματα,
τους θυρεούς και τα παράσημα μιας σταδιακής ενηλικίωσης.
Συνειρμικές ανακλήσεις
σκηνών από την πραγματική ζωή ή από την ονειροπόληση, αυτονομούνται και
διεκδικούν θέση. Σαν λάιτμοτίφ, οι Αγγελοι του Κωνσταντίνου
Πάτση θυμίζουν την τέχνη των κοιμητηρίων, γίνονται
φτερωτές, άφυλες σκιές σε ένα μεταίχμιο σε διαρκές ημίφως. Οι μορφές τους
ανιχνεύονται μέσα από τις μεμβράνες της μνήμης αλλά εκείνο που νιώθει κανείς
περισσότερο είναι η διαρκής έλξη-άπωση απέναντι στην επίμονη αμφισημία ύλης
και πνεύματος, αρσενικού και θηλυκού, προστασίας και απειλής, φωτός και
σκότους. Προκαλούν την ανάγκη του κάλλους, την επιτείνουν σε σημείο οδύνης.
Οι Αγγελοι στα έργα του
Κωνσταντίνου Πάτση, σαν διαρκείς υπομνήσεις
θνητότητας και αθανασίας, προκαλούν τα ερωτήματα της ματαιότητας.
Νεκροκεφαλές εμφανίζονται παρενθετικά, σαν σπαράγματα μιας σπονδής στην
τελετουργία της εμμονικής Vanitas, πτηνά επαναφέρουν την αίσθηση του
φευγαλέου, σκιές την εντύπωση μιας ανάμνησης και μιας παρουσίας.
Σε όλα του τα έργα, ο
Κωνσταντίνος Πάτσης οργανώνει κόγχες και θυρίδες
συνομιλίας. Εξακτινώνει δίκτυα, υπαινικτικά ή συμβολικά. Προσκαλεί τον
Γιόζεφ Μπόις, θρυμματίζει βεβαιότητες και εκβάλλει σε ένα τοπίο με λάφυρα
από την ιστορία της τέχνης. Επανακατοικεί σε πόλεις λεηλατημένες αλλά τώρα
ελεύθερες από σκοτεινιασμένες στοές. Επαναφέρει ένα αίσθημα ευδαιμονίας, και
με σχεδόν ορμέμφυτη διάθεση μπλέκει υλικά, τα μελάνια του, τα μολύβια του,
τους μαρκαδόρους του, και ξανασχεδιάζει σε ένα κράμα στοχασμού και
αγκομαχητού, ένα νέο πεδίο για την επανεκκίνηση.
Αν μπορεί να δώσει κανείς μία
αίσθηση από την τέχνη του Κωνσταντίνου Πάτση, θα μπορούσε να είναι το “Omnia
vincit amor!” αλλά με τη γνώση της δύσβατης διαδρομής. Αυτή η υβριδική
αυτοβιογραφική τοιχογραφία, γεμάτη πρόσωπα, τοτέμ, σκιές και εφήμερες
λάμψεις, συγκλίνει, εν τέλει, στην ελευθερία του αυτοπροσδιορισμού και στην
πεποίθηση ότι ο “Χαμένος Παράδεισος” δεν είναι παρά η εκδοχή μιας
αντανάκλασης στον καθρέφτη.
Σύντομo
Βιογραφικό Σημείωμα
Ο Κωνσταντίνος Πάτσης
γεννήθηκε το 1981 στα Ιωάννινα. Το 2001 πέτυχε την εισαγωγή του στη Σχολή
Καλών Τεχνών – Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ. Τα δύο
πρώτα χρόνια των σπουδών του φοίτησε στο εργαστήριο του Ευάγγελου Δημητρέα.
Η φοίτηση συνεχίστηκε στο εργαστήριο του Μάκη Θεοφυλακτόπουλου, απ΄ όπου και
αποφοίτησε τον Ιούνιο του 2006 με άριστα. Έχει πραγματοποιήσει τρεις
ατομικές εκθέσεις, ενώ έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και
το εξωτερικό. Έργα του υπάρχουν στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Φλώρινας, στο
Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, στη συλλογή του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης
Τέχνης, συλλογή Μπέλτσιου και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα. Από
το 2008-2010 ολοκληρώνει μεταπτυχιακές σπουδές στην ιστορία και θεωρία της
τέχνη ενώ είναι μέχρι και σήμερα υποψήφιος Διδάκτορας του Π.Ι. Από το 2008
μέχρι και 2011 διδάσκει ζωγραφική και ιστορία της τέχνης στο ΤΕΙ Ηπείρου.
Από 2012 διδάσκει στη Βθμια εκπαίδευση.
Constantinos Patsis
Paradise Lost – Lost Paradise
Curators: Nikos Vatopoulos, Liana
Zoza
Opening:
Friday, 9 November
2018, 20.00 – 10.30
Cube Gallery, 39, Miaouli str., Patras, Greece
Cube Gallery,
for the month of November, hosts the new work of the artist
Constantinos Patsis, in his solo exhibition entitled
“Paradise Lost – Lost Paradise”.
Nikos
Vatopoulos, journalist, writer and co-curator
of the exhibition, writes about the Lost
Paradise of
Constantinos Patsis, under the title
“A Treaty of Freedom”:
Among the
shadows of a memory which is sometimes latent, while other times asserts its
rights, Constantinos Patsis
advances with a sui generis autobiographical attitude in
the mapping of a treaty. This pact seems to be dictated by memory, but is
mostly pushed by an onward motion.
For
Constanstinos Patsis, the
palimpsest of his journey so far contains all that fractal load of a long
process to reach adulthood. His artworks, at the
“Paradise Lost” exhibition,
which are currently displayed in Patras, in
Liana Zoza’s
beehive of contemporary art,
Cube Gallery, depict
strength and tenderness, a deeply introspective and personal distillation.
By spreading a
vast landscape studded with autobiographical references, scouring meadows of
reminiscence and clearings
of contemplation, Constantinos Patsis
presents himself as a creator with a solid mood of reconciliation.
It comes to offer places and ways of co-habitation to
all those heterogeneous features that demarcate a path of inherent
contradictions. As is the case with every attempt at introspection,
Constantinos Patsis approaches
that point of personal retrospection with mixed feelings of melancholy and
contemplation.
In
Constantinos Patsis’
artworks lurks a mournful aura even when the gaze is trapped in bursts of
light. The vertical streaks that define the interminable horizon of each
project, lines that start from scratch and head to infinity, enclose as
grains or wounds, the numerous mortal creatures that flicker. It's
like a constant reminder of a perpetual regression.
The references
to the illusory geometry of Op art and the vivid, dense, monochromatic
motifs, on the edge of an optical delirium, coexist with origins from lakes
of emotional truce. These "attitudes" invite the long avenues of childhood
and adolescent daydreaming, along with all the badges, the escutcheons and
the medals of a gradual adulthood.
Associative
recalls of scenes from real life or from daydreaming,
stand out and assert position. As leitmotif,
Constantinos Patsis’
Angels reminiscent of the art of cemeteries, they become winged, sexless
shadows on a verge of perpetual twilight. Their forms are traced through the
membranes of memory but the element that is present is the constant
attraction-repulsion against the persistent ambiguity of matter and spirit,
masculine and feminine, protection and threat, light and darkness. They
provoke the need of beauty, exacerbating it to a point of anguish.
The Angels of
Constantinos Patsis’
artworks, as enduring reminders of mortality and immortality, provoke the
questions of futility. Skulls appear parenthetically, as fragments of a
libation in the ritual of the obsessed Vanitas, birds bring back the sense
of the elusive, shadows the impression of a memory and a presence.
In all of his
works, Constantinos Patsis
organizes niches and chat counters. He expands networks,
suggestive or symbolic. He
invites Joseph Beuys,
shatters certainties and issues into a landscape with loot from the history
of art. He reoccupies plundered cities which are now free from
darkened galleries. He restores a
sense of bliss, and with an almost impulsive attitude, he mixes his
materials, inks, pencils, crayons, and redesigns in an alloy of
contemplation and groan, a new field for rebooting.
If one can give
a sense of Constantinos Patsis’
art, it could be the "Omnia vincit Amor!" but with the awareness of the
rough route. This hybrid autobiographical mural, full of faces, totems,
shadows and ephemeral flashes, converges, ultimately, to the freedom of
self-determination and the belief that
"Paradise Lost" is nothing more than the
version of a reflection in the mirror.
Short CV
Constantinos
Patsis was born in 1981 in Ioannina. He
studied to the School of Fine Arts - Department of Visual Arts and Applied
Arts of Aristotle University of Thessaloniki. His first two years of study
he attended the workshop of Evangelos Dimitreas. The attendance continued in
the workshop of Makis Theofylakopoulos, where he graduated in June 2006 with
excellent. He has presented three solo exhibitions and
has participated in several group exhibitions in Greece and abroad. His
works are at the Museum of Contemporary Art in Florina, at the University of
Ioannina, in the collection of the Macedonian Museum of Contemporary Art, in
the Beltsios Collection and in many private collections in Greece. Since
2008-2010 he has completed postgraduate studies in the history and art
theory while he is currently a PhD candidate. From 2008 to 2011 he teaches
painting and art history at TEI of Epirus. Since 2012 he
teaches in primary education.
English Translation: Magdalena
Panagopoulou
Exhibition duration:
9 November – 8 December 2018